بارانکده

                                                                                            به فاطمه مغنیه
                                                                                            تقدیم به همۀ فرزندان شهدا

باور نمیکردم نگاه تو

سامان دهد این قلب ویران را

باور نمیکردم نفسهایت

جان بخشد این دنیای بی جان را

باور نمیکردم بخندی تو

قلبت پر از غم، جان پر از آتش

باور نمیکردم که لبخند است

بعد از به یاد آوردنِ یادش

باور نمیکردم چنین آرام

از او بگویی از یلِ شیران

باور نمیکردم بدانی تو

این قدر قدرِ کشورم ایران

بانو دلت شاد و لبت خندان

بانو وصال است آخرِ هجران

بانو فقط نیکی بماند در

خاطر، از احوالِ چنین مردان

[رضا منصف ، 12 تیر 1391]