بارانکده

پس از کوشش­های فراوان و متحمّل شدن دشواری­های بی­شمار و پس از اعلام نتایج کنکور سراسری دریافتیم که به لطف خداوند منّان در مقطع کاردانی رشته­ی مدیریت گمرکی در یکی از موءسسات غیر انتفاعی پذیرفته شده­ایم. (شاعر در چنین مواقعی می­فرماید: خسته نباشی برادر، زحمت کشیدی، کمی استراحت بنما تا خستگی این تلاش­های بی­شائبه را از تن بدر نموده باشی). دست شاعر درد نکند ازیرا که به تمامی جوانب ماجرا اندیشیده­است.

القصه جای شکرش باقیست که موسسه­ی مذکور در دیار خرم و سرسبز بندرانزلی قرار دارد و قسمت تعجب­برانگیز و نقطه­ی اوج داستان در این می­باشد که از­قضا نویسنده­ی این ماجرا اصلیتی انزلیایی دارد (خودمونیم تا حالا "انزلیایی" شنیده بودید؟) و دارای فک و فامیل فراوان در دیار مذکور می­باشد.

ابتدا عرض نمودیم که دنده­مان نرم، به خدمت مقدّس سربازی رهسپار می­گردیم، امّا  پس از شور (از شورا میاد بی­سواد) و رایزنی­های بی­اندازه با فک و فامیل و در و همسایه و اهالی محل، خاصّه خانواده­ی محترم و تمامی کسانی که ما را در تهیه­ی این مجموعه یاری نموده­اند، حاصل این گشت که ادامه­ی تحصیل دهیم (چه با کلاس!)، باشد که علاقه مند گردیم و حتی تا مقاطعی چون "فوقِ پروفسورا" پیشرفت نماییم و بعدش نیز همچنان ادامه دهیم تا بمیریم.

گفتیم ماجرای مذکور را ذکر بنماییم تا شما دوستان گرامی و شاید بهتر از جان گِله ننمایید که چرا عرض نکردی؟ احتمالاً پس از این، فاصله زمانی درج پست­ها در این وبلاگ افزایش پیدا کرده و شاید فرصت پاسخ به تمامی نظرات شما بهتر از جانان را نیز نداشته­باشیم. (کلاً عبارت "وقت ندارم" در عین اعصاب خُرد کن بودن، بسیار با کلاس می­باشد.)

عرض کردیم تا آگاه گردید ما بسیار با کلاس می­باشیم.*

 

پ.ن:

*از این پس به جای عبارت نا مفهوم، گنگ و مهجورِ "پرسپولیس زلزله، محبوب هرچی دله" بفرمایید: "قوی سپیدِ خزری، ملوانِ بندرانزلی"

 

باقی بقایتان.